„Jeszcze Polska nie zginęła,
Wiwat Plemię Lasze!
Słuszna sprawa górę wzięła
Morskie Oko nasze”
Tak śpiewano w rytm melodii Mazurka Dąbrowskiego pieśń o Morskim Oku ułożoną przez polskiego aktora i reżysera Ludwika Solskiego zaraz po przyłączeniu Morskiego Oka do terytorium Galicji (austriackiej części ówczesnych Austro-Węgier).
Spór o Morskie Oko
Po kilkudziesięciu latach sporu reprezentujący Władysława Zamoyskiego – Oswaldo Balzer wywalczył w sądzie rozjemczym w Gazu wyłączne prawo do Morskiego Oka. Dzięki wyrokowi jaki padł w Gazu, a także dzięki temu, iż Władysław Zamoyski pod hipotekę swojego majątku kórnickiego wykupił Zakopane zyskał on przydomek „obrońcy Tatr.” Możemy więc śmiało stwierdzić, że dzięki Zamoyskiemu to niesamowite jezioro tak chętnie opisywane przez poetów i pisarzy należy dzisiaj do Polski.
Morskie Oko w literaturze
Morskie Oko to najsłynniejsze jezioro tatrzańskie. Jego krystalicznie czyste wody, których przejrzystość sięga nawet do 14 metrów wprawiały w zachwyt nie tylko zwykłych śmiertelników, ale także malarzy, pisarzy oraz poetów takich jak: Jan Kasprowicz, Adam Asnyk, czy chociażby Kazimierz Przerwa-Tetmajer, który tak oto opisuje piękno Morskie Oko w swoim wierszu…
„Pogodne, ciche jak duch, co tonąc w marzeniu
leci w sfery – spokojne, burzliwe ominie:
lśni jezioro zamknięte w granitów kotlinie,
jak błyszczący dyjament w stalowym pierścieniu. (…)
granity się malują w przejrzystej głębinie (…)”
Legenda o Morskim Oku
Legend o Morskim Oku jest wiele, jednak ta najsłynniejsza to legenda o tym, jakoby Morskie Oko miało podziemne połączenie z Adriatykiem. Dowodem na to miał być fakt, iż niegdyś w głębinach Morskiego Oka zamieszkiwały wielkie morskie ryby, a fale wyrzucały na brzeg szczątki okrętów. Dzisiaj jednak po wielkich morskich rybach ślad zaginął, a w krystalicznie czystych wodach Morskiego Oka dostrzec możesz co najwyżej pstrągi.
źródła:
„100 cudów natury w Polsce” – Anna Plenzler
www.wikipedia.pl
www.magicznetatry.pl
