Choć w powszechnej świadomości pochodzenie makaronu wiele osób wiąże z Włochami, to jednak kolebkę tego produktu stanowią starożytne Chiny. To stamtąd sprowadzono (i zmodyfikowano recepturę na) makaron. W Chinach oraz innych państwach azjatyckich najpopularniejsze pozostają potrawy z dodatkiem makaronów ryżowego, gryczanego, sojowego, a także na bazie tapioki.
Cechuje je duża uniwersalność – mogą bowiem stanowić składnik wielu przepisów, w zależności od tego, jak są przyrządzane. Nazwa makaronu sojowego może wprowadzać w błąd. W rzeczywistości jest on bowiem produkowany ze skrobi fasoli mung bądź skrobi ziemniaczanej (względnie z batatów, szczególnie w Japonii). Fasolka mung jest uprawiana głównie na terenie Indii, Malezji oraz Chin. Charakterystyczną cechą fasolki tego typu jest możliwość tworzenia z niej kiełków (zwanych kiełkami sojowymi).
Właściwości i sposób wyrabiania
Makaron sojowy może być spożywany przez osoby chorujące na celiakię, nie zawiera bowiem glutenu, jego zawartość białka wynosi około 10%, a zawartość tłuszczu jest bliska zero. Choć jego skład jest prosty, to samo wyrabianie ciasta jest czasochłonne.
Konieczne jest zastosowanie znacznych ilości mąki, a także intensywne wyrobienie – by ciasto nabrało odpowiedniej konsystencji. Rozciąganie oraz uciskanie sprawia, że ciasto jest elastyczne – i takie właśnie powinno być. Warto zauważyć, iż do makaronu sojowego nie dodajemy jaj, a jedynie wodę i skrobię z fasoli mung. Ciasto w kolejnym kroku należy rozciągnąć, by stało się naprawdę cienkie. Następnie trzeba uderzyć ciastem w blat (oprószony mąką ryżową) i złożyć kilkakrotnie na pół. Zabiegi te powinny przynieść efekt kilku pasm, które następnie splata się ze sobą i rozrywa. Kolejnym krokiem jest rozwałkowanie ich i pokrojenie na około milimetrowe paseczki – nożem zaostrzonym tylko z jednej strony. To dość pracochłonne, dlatego też większość osób nie decyduje się na samodzielną produkcję makaronu sojowego. Szczęśliwie – współcześnie nawet w niewielkich sklepach można spotkać takie makarony, a w hipermarketach oraz sklepach ze zdrową żywnością oferta kształtów i typów jest naprawdę spora.
Sposób przygotowania i przykładowe zastosowanie
Makaron sojowy posiada pewną interesującą właściwość – po przygotowaniu (co trwa naprawdę krótko) staje się przezroczysty. Jego konsystencja jest bardzo specyficzna. Makaron sojowy nie wymaga gotowania – wystarczy namoczyć go w gorącej wodzie przez kilka minut, wtedy podwaja swoją objętość i nadaje się do spożycia. Można również smażyć produkt na głębokim tłuszczu – jednak tej wersji nie polecamy, ponieważ jest bardziej kaloryczna i zdecydowanie mniej zdrowa. Makaron można podawać zarówno z owocami morza, jak i warzywami, a także z mięsem. Stanowi również ciekawe urozmaicenie zup orientalnych. Jako, iż obecnie dominują tendencje do łączenia różnego typu inspiracji kulinarnych, można spróbować włączyć go również do zup rodzimych – na przykład rosołu czy zupy pomidorowej. Na pewno danie takie będzie stanowiło interesującą alternatywę (w dodatku przy minimalnym nakładzie pracy). Makaron sojowy można spożywać zarówno na ciepło, jak i na zimno, stanowi on również element nadzienia do sajgonek smażonych na głębokim tłuszczu.
Makaron sojowy posiada swoją symbolikę (jak większość potraw w Azji). Jego długie nitki mają oznaczać długowieczność, dlatego też serwowany jest podczas urodzin – by zapewnić pomyślność oraz zdrowie jubilatowi. Druga interpretacja dania mówi, iż uosabia on więź pomiędzy dwojgiem ludzi – nawet będącymi od siebie oddalonymi. Stąd makaron sojowy może być podawany również na posiłek pożegnalny.
