Skaryfikacja (łac. scarificare – drapać; ang. scar – blizna), jest to jedna z odmian sztuki zdobienia ciała poprzez zamierzone nacinanie, zadrapywanie lub wypalanie skóry. W miejscu uszkodzenia skóry powstaje blizna. Skaryfikacja, inaczej też zwana tatuaż bliznowy, jest znana od najdawniejszych czasów wśród plemion i ludów pierwotnych. Do dziś jest spotykana w wielu miejscach Afryki.
W V wieku p.n.e. historyk grecki Herodot pisał o plemionach Karach, osiedlonych w Egipcie: „Nożem rozcinają sobie czoła i tym zdradzają się, że są obcymi, a nie Egipcjanami”. Antropolodzy nie są zgodni co do znaczenia tej praktyki. Uważa się, że mogła mieć charakter społeczny, spirytystyczny, estetyczny lub obrzędowy. Niewiele osób wie, że Biblia zabraniała skaryfikacji (Ks. Powtórzonego Prawa 14,1), dlatego praktyka ta była nieobecna w judaizmie i chrześcijaństwie, a także w islamie.
Sztuką skaryfikacji trudnili się różnego rodzaju specjaliści, szamani, a czasem i członkowie rodziny, toteż nacięcia bywały najrozmaitsze. Niekiedy były to lekkie draśnięcia, innym razem głębokie blizny po ranach zadanych brudnym narzędziem i dodatkowo rozciąganych palcami. Czasem do rany wprowadzano dodatkowo jakiś barwnik lub substancje drażniącą, aby nadać bliźnie pożądany wygląd. Każda grupa etniczna mała swój niepowtarzalny styl.
Skaryfikacja obecnie przeżywa swój renesans, staje się coraz bardziej popularna na Świecie, obok artystycznego tatuażu i piercingu. Skaryfikacje wykonuje się dziś głownie w tzw. studiach tatuażu. Najczęściej stosowanymi metodami to między innymi wypalanie, odmrażanie, a także wycinanie i usuwanie całych kawałków skóry.
Do metod skaryfikacji nie zalicza się jednak zabieg chirurgiczny. Tu blizna jest efektem niepożądanym. W Polsce blisko miliona pacjentów rocznie poddanych jest różnego rodzaju zabiegom chirurgicznym. Każdy zabieg operacyjny powoduje powstanie rany operacyjnej, a w konsekwencji blizny.
Według aktualnych badań blisko połowa blizn powstających po zabiegu chirurgicznym, może ulec przerostowi lub powoduje powstawanie bliznowca. Co oznacza, że bardzo wielu pacjentów może cierpieć z powodu patologicznej blizny i jej objawów niepożądanych, takich jak ból, świąd, przebarwienie, uczucie napięcia powłok, uszczerbek kosmetyczny, ograniczenie ruchu, a nawet zmiana sylwetki. Dodatkowym czynnikiem niepożądanym może być spadek samooceny, ze względu na uszczerbek kosmetyczny spowodowany trwałą blizną.
Każde zabieg operacyjny powoduje bliznę, ale istnieje dziś na szczęście skuteczna metoda zapobiegania i leczenia. Leczeniem z wyboru są opatrunki silikonowe. Jednym z najnowocześniejszych opatrunków tego typu jest Bapscarcare, który skutecznie chroni bliznę przed nadmiernym rozciąganiem, utratą wilgotności. Niektóre z tych plastrów sylikonowych (np.: Scarban) chronią również przed niekorzystnym promieniowaniem słonecznym (UV50). Scarban C-Section to zestaw dedykowany do leczenia blizny po cesarskim cięciu. Scarban to opatrunek, który zachowuje swoje właściwości leczące nawet przez okres 6-8 tygodni. Ta nowoczesna i szeroko potwierdzona klinicznie metoda leczenia świeżych i starszych blizn, jest teraz dostępna dla wszystkich pacjentów w Polsce. Aby dowiedzieć się więcej odwiedź nas na FB/IG lub bezpośrednio na stronie www.quadropharm.pl.
Autor: Natalia Górecka, Quadro Pharm.
Powiązane wpisy:
Fakty i mity dotyczące przeszczepu włosów — poznaj najnowsze i najskuteczniejsze metody w walce z łysieniem
Parę faktów na temat powstawania blizn
Transplantacja włosów to coraz modniejszy zabieg. Sprawdzamy, na czym polega i dlaczego warto go przeprowadzić
Sposoby na leczenie trądziku – pomocne zabiegi
